De open inrichting Wolfheze
ik draag een petje van Che Guevara, zegt de vrouw
ik ben altijd een echte guerrilla geweest
kijk mijn soldatentrui, mijn kaki broek en mijn oude kistjes
ze kijkt me ondeugend aan, een rood en tanig gezicht
met een enkele traan die druppelt op de naamplaat op haar borst
naast twee medailles uit de USSR en één van Ban de Bom
ik zie mijn zusters vanmiddag, daarom loop ik hier
op het terrein van deze open inrichting, zo heet dat toch?
Twee hebben kinderen, die komen niet, geen tijd, drukdruk
ze zijn al dood, in Irak was dat, mijn broertje ook
arts was hij daar, hij schreef zulke mooie boeken…
daarom heb ik het zo moeilijk, ik slik heel veel pillen
en ik kan niet wennen aan wat mannen van mij willen.
Ik kan nooit meer slapen en jij? Ook problemen?
Kijk, dat meisje daar uit Syrië heb ik geadopteerd
in die stenen huizen woont ze, mijn vriendin
ze heeft weer nieuwe woordjes Nederlands geleerd
dank u, zegt ze en raakt me even aan
u ziet me echt als mens hier staan
ik kijk haar aan, zie pijn in haar eerst zo speelse ogen
hoe vaak is zij door het leven al bedrogen?
Ik zeg adieu en wandel
uit haar leven weg
Jeroen Hendriksen