Dorpsleven

Mijn opa was zo’n man die totaal in beslag kon
worden genomen door het bodemleven in de tuin,
toen hij zijn tachtigste verjaardag vierde, woonde
hij al jaren op een flatje, maar in zijn hoofd

telt hij nog altijd insecten, er kronkelen wormen
in zijn hoofd die zijn herinneringen aanvreten
verderop in de straat woont een man die duizend 
pogingen deed om het einde van de wereld

uit te rekenen, volgens hem zijn sommige 
dingen onvermijdelijk, hij mompelt de hele dag
versjes die mijn moeder vroeger zong en dan
de bakkersvrouw met ogen waarin een 

permanent verdriet lijkt te wonen en waar 
iedereen altijd een extra brood besteld sinds
ze haar man verloor, soms lijken al die mensen 
onder mijn huid te kruipen en verlies ik wie ik

ben, een dorpsgenoot vroeg me ooit wat er van 
me zou overblijven als ik nu eindelijk eens besloot 
wie ik zou willen zijn, ik dacht toen aan de lente 
en pasgeboren kalveren die direct na de geboorte 

proberen te staan: wankel zoeken ze naar evenwicht

Laura Mijnders