Bomen onder bomen

het was op een woensdagmiddag
onder de bomen was een bankje vrij
mijn benen droegen me niet snel genoeg
de moeder met de hoofddoek nam al plaats

ze zag en wenkte, ik aarzelde, maar toch –
onwennig zwegen we, elkaars taal niet machtig
ze liet me haar baby zien, ik antwoordde
met de foto’s op mijn telefoon

we spraken in stille gebaren en glimlach
ik voelde haar warmte tegen mijn zij
ze was de eerste die ik sprak die dag
wij konden zonder echte woorden

haar naam ben ik alweer vergeten
toch weet ik: zij zag mij en ik haar

Annette Akkerman